“ยุทธศาสตร์รัฐดับไฟใต้ 2552”

การพูดเรื่องยุทธศาสตร์ดับไฟใต้นับเป็นเรื่องที่เสี่ยงต่อการถูกเขม่นเอาง่ายๆ ด้านหนึ่งเพราะเป็นเรื่องใหญ่ที่มีหน่วยงานด้านความมั่นคงอันมหึมาดูแลอยู่แล้ว พลเรือนตัวเล็กๆจะไปรู้เรื่องอะไร

อีกด้านหนึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่จะนำมาพูดเปิดเผยทั่วไปไม่เหมาะนัก และหากพูดตรงไปตรงมามากเกินไปก็จะพาลมีคนเสียกำลังใจ เสียหน้า น้อยอกน้อยใจ เพราะทุกวันนี้ทหารตำรวจเสี่ยงและเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัสอยู่แล้ว ผมขอพูดพอประมาณเพียงเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนบทเรียนและแนวคิดในหมู่นักพัฒนาที่ห่วงใยประเทศชาติก็แล้วกัน

5 ปีที่ผ่านมาสถานการณ์ความไม่สงบในจชต.ไปไกลมากแล้วครับ พิจารณาจากเทคนิคการผลิตระเบิดที่พลิกแพลงไปมากและการแบ่งงานกันเป็นช่วงๆของฝ่ายขบวนการก็ต้องบอกว่าประชาชนที่ลุกขึ้นสู้กับอำนาจรัฐที่นั่นได้พัฒนาศักยภาพไปมาก การวางระเบิดและการโจมตีกองกำลังทหารตำรวจในพื้นที่สีแดงเป็นเรื่องที่เกิดเป็นประจำ ในขณะที่การปฏิบัติการในเขตพื้นที่สีขาวจะทำเมื่อไร และที่ไหนก็ได้ ถ้าไม่พยายามประเมินเข้าข้างตนเองหรือปกปิดจนเกินไปเราจะพบว่า แนวร่วมทางความคิดของฝ่ายขบวนการขยายตัวอย่างมาก ไม่มีผู้นำศาสนา โต๊ะอิหม่าม โต๊ะครู และผู้นำชุมชนคนใดเลย ทั้งที่อยู่ในพื้นที่และที่อยู่กรุงเทพฯ กล้าออกมาฟันธงว่าแนวทางการต่อสู้ของฝ่ายนั้นผิด คนมุสลิมท้องถิ่นที่เชื่อว่าพวกนั้นสู้อย่างถูกต้องจึงมีจำนวนมากขึ้นเยอะ คนที่ไม่เชื่อก็พอมีอยู่ แต่ไม่กล้าชี้ชัด ไม่กล้าค้าน และหดตัวลงทุกที ยิ่งรัฐอ่านยุทธศาสตร์สร้างความเกลียดชังของฝ่ายขบวนการไม่ออก มาตรการแต่ละอย่างกลับไปเพิ่มความลำบากให้กับชาวบ้านชาวเมืองทั่วไปโดยที่ทำอะไรฝ่ายก่อการแทบไม่ได้ งานพัฒนาของราชการไม่อาจซื้อใจชาวบ้าน ข้าราชการในพื้นที่กลายเป็นตัวตลกที่หมดเครดิตลงไปทุกวันจนนึกไม่ออกว่าจะกอบกู้คืนได้อย่างไร