ครุ่นคำนึง

เมื่อคืนนี้ได้ติดตามข่าวสถานการณ์ในทีวี เห็นภาพต่างๆของการปะทะ  และต่อมารู้ตัวเลขเบื้องต้นของผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตทั้งสองฝ่าย  แม้ผมเองคาดคะเนเอาไว้นานแล้วว่าอาจจะมีเหตุการณืเช่นนี้เกิดขึ้น 

จนนำไปสู่การจัด workshops เรื่อง “พัฒนาศักยภาพสูงสุดเพื่อรับมือวิกฤตชาติ”  เมื่อเดือนกรกฎาคมและสิงหาคม ๒๕๕๒ ทั้ง ๔ ภาค  พอเหตูการณ์มันเกิดขึ้นจริงๆ  แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว  มันอดรู้ศึกเศร้าใจไม่ได้ที่คนไทยต้องมาฆ่ากันเองด้วยปัญหาการเมืองที่ไม่ได้นำไปสู่ทางออกใดๆ  เป็นการเมืองที่อ้างประชาธิปไตยแต่พวกกูต้องได้เป็นใหญ่

มันเป็นเรื่องความกระหายอยากได้อำนาจรัฐล้วนๆ มาอยู่ในมือแล้วคิดว่าจะแก้ปัญหาได้ ซึ่งจริงๆ แล้วคงไม่ใช่เพราะผู้ที่ไปครองงอำนาจรัฐยังมีความคิดหรือกระบวนทัศน์หรือ mental models แบบเก่า กลไกราชการและองค์กรอิสระก็ยังแบบเดิมเช่นกัน  ผมเศร้าใจกับการตายที่สูญเปล่าของพี่น้องร่วมชาติ  ซึ่งมีแนวโน้มว่าอาจจะมีตายเพิ่มถ้าไม่มีการเปลี่ยนทิศทางการเมืองวันนี้และวันหน้า  บทเรียนจาก systems thinking มันบอกเราเราเรื่อง feedback loops ที่เป็นวงจรอุบาทว์ที่มีสิทธิเกิดซ้ำ  ถ้าไม่มี loops ใหม่มาจูงมันออกไป