งานวันรำลึกถึงวันเสด็จสวรรคต ของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ครบรอบ 400 ปี ที่จัดขึ้นในเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ถือเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของคนพิษณุโลก

“จากการที่เรามาจับจุดของประเด็นประวัติศาสตร์ จริงๆเราต้องการสร้าง ศึกษารากฐานของสังคม คนพิษณุโลกได้ตระหนักและเตรียมตัวในเรื่องความเปลี่ยนแปลง คือถ้าเราเป็นสังคมที่ไม่มีการวางอนาคต มันก็จะไปตามยถากรรม ”

“เพราะเรารู้ว่าทุกแห่งทุกพื้นที่มีที่มา มีรากเหง้าของตัวเอง เพียงแต่เราลืม  รากเหง้าของตัวเองมันฝังอยู่ในจิตของทุกๆคน เพียงแต่เราไม่ได้ถูกหยิบยกขึ้นมาด้วยกระบวนการเรียนรู้ทางการศึกษาของเรา  เป็นแค่กระแสเป็นแค่ว่าวันนี้เป็น สี่ร้อยปีแล้วพากันมา แต่มันยังไมเข้าไปในตัวความรู้เรื่องของพิษณุโลก ต่อไปพิษณุโลกน่าอยู่ก็เพราะเรามีอันนี้เป็นเครื่องนำใจ”

“คิดว่าประเพณีนี้คงตลอดชีวิตไปเลย เพราะว่าเขามีมานานแล้ว สมัยก่อนเขาให้สรงน้ำหลวงพ่อพุทธชินราชด้วยตัวเองเลย ต่อมามันสกปรกน้ำมันเลอะเทอะมาก เขาก็ไม่อนุญาต แต่อนุญาตให้เอาผ้าห่มหลวงพ่อได้ ต่อมาผ้ามันเปียกน้ำ เขาก็กลัวว่า ทองที่ปิดหลวงพ่อจะลอก กลัวรา เขาก็เลยไม่ให้เอาห่ม”

“ถ้าเราจะรื้อฟื้นตรงนี้ขึ้นมา เราไปหาต้นตอมาว่า ใครเป็นต้นคิดเรื่องแห่ผ้าห่มหลวงพ่อมีเหลืออยู่หรือเปล่า เพื่อเรียกพลังศรัทธาคืนมา สายน้ำในแม่น้ำน่านทั้งเหนือทั้งใต้จะล่องมา เพราะถนนยังไม่มี บ้านโน้นบ้านนี้ก็จะทอผ้ากันมาเพื่อมาห่มหลวงพ่อ ก็เอาขึ้นเรือขบวนแห่ ตามฝั่งแม่น้ำก็จะมีชาวบ้านมาช่วยกันเต็มไปหมด มาอยู้ด้วยกันด้วยความรักความศรัทธาในหลวงพ่อจริงๆ ”

“ถึงแม้ว่าในปัจจุบันนี้คนยังไม่มองเห็นคุณค่าอะไรเท่าที่ควรก็ตาม วันข้างหน้ามันต้องเป็นของที่สำคัญของอนุชนที่จะได้รู้ถึงรากเหง้าและก็รู้จักตนเอง คนเรานะไม่รู้ว่าในบ้านของตัวมีอะไรดีๆ ไมรู้ว่าอะไรที่น่าจะอวดเขาน่าจะเก็บมาทำประโยชน์ และถ้าเรารู้ในอดีตมา และรักษาไว้ให้คนปัจจุบัน รักษาไว้ให้คนรุ่นหน้า มันจะมีความต่อเนื่องระหว่างคนแต่ละรุ่น เป็นความผูกพัน”

“ถ้าชาวแพยังอยู่ ผมคิดว่าเป็นจุดขายที่พิษณุโลกก็ภูมิใจ ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของพิษณุโลกเราเหมือนกัน  ”

“ทุกคนเขาอยากทำในเรื่องของสืบสานวัฒนธรรมครูพื้นบ้าน นั่นก็ครูพื้นบ้าน นี่ก็ครูพื้นบ้านก็เสนอว่าไหว้ครูรวมกันมั๊ย ทุกคนเป็นครูด้วยตัวเอง เราสอนลูกเราก็เป็นครูลูกแล้ว ลูกสอนลูกเขาก็เป็นครูเขาแล้ว ถ้าเราทำอะไรดีๆทำด้วยใจสักอย่าง ก็คือมาระลึกนึกถึงครู ตัวเองสบายใจ แล้วมันจะหายมั๊ย ไม่หายนะถ้าทุกคนระลึกถึงครูบาอาจารย์ มีครูอยู่ในตัวเองทุกคน ไม่สูญหาย เพราอย่างน้อยมีกลุ่มต่างๆเป็นสิบๆกลุ่ม เขาสืบทอดกันมานานแล้ว ถ้าเราไม่จุดประกายให้เขาที่จะมาร่วมกันตรงนี้ เขาก็ทำของเขา แต่เราจุดประกายให้เขารู้ว่า เราหลากหลายแล้วมารวมกันได้ แล้วคิดว่าตราบใดที่คนเรายังมีชีวิตอยู่แล้วคนเราต้องไหว้กัน คิดว่าในโลกนี้ไม่หาย คำว่ามีครู

ศรายุทธ พูนพิน   ผู้ประสานงานโครงการชีวิตสาธารณะ-ท้องถิ่นน่าอยู่ อ.วัดโบสถ์ จ.พิษณุโลก

“ถ้าประเด็นที่เราทำแล้ว เราก็ได้ ครอบครัวก็ได้ ชุมชนก็ได้ คนอื่นก็ได้ ทุกคนได้หมดมันน่าจะเป็นประเด็นที่มีพลัง คนเดียวที่มีลักษณะเป็นปัจเจกบุคคล มีความรักความหวงแหนชุมชนอย่างไร คนเดียวก็ไม่มีพลังที่จะไปเคลื่อนเมืองทั้งเมืองได้ ในวันนี้เราเหมือนเป็นการเชื่อมจิตใจ ของคนให้เกิดจากตัวเราคนเดียวแล้วขยายผลจากทีมงานแล้วก็ไปสู่ชุมชน บ้านเมืองเราจะไม่ค่อยน่าอยู่นะ ถ้าเราต่งคนต่างไม่เอาธุระในเรื่องของบ้านเมือง”